Αρκετό καιρό έψαχνα να αγοράσω ένα καινούριο γραφείο. Αυτό που είχα, παραήταν απλό και "μοντέρνο" για αυτό που πλέον ήθελα, όντας στην ουσία ένα κομμάτι ξύλο (βιομηχανικό ξύλο, ούτε καν αληθινό), με τέσσερα μεταλλικά πόδια, χωρίς συρτάρια ή άλλον αποθηκευτικό χώρο και σίγουρα χωρίς ιδιαίτερη αισθητική. Ήταν μια λύση ανάγκης τότε που αγοράστηκε, όμως είχε έρθει ο καιρός να πάω σε κάτι καλύτερο.
Δεν ξέρω πόσοι δίνουν σήμερα σημασία στο γραφείο που χρησιμοποιούν, αλλά προσωπικά, ως άνθρωπος που γράφει και μάλιστα συστηματικά, το θεωρώ ένα σημαντικό έπιπλο/σημείο του σπιτιού με ιδιαίτερη ενέργεια και βαρύτητα. Και οι αγαπημένες μας γραφομηχανές συμπληρώνουν θαυμάσια το νοητό τρίγωνο γραφή-γραφείο-γραφομηχανή.
Από πολύ νωρίς, οι εταιρείες κατασκευής γραφομηχανών εισήγαγαν την ιδέα ενός αποκλειστικού επίπλου για την καλύτερη και σταθερότερη χρήση τους. Ακόμα και η πρώτη ευρέως διαθέσιμη εμπορικά γραφομηχανή, η περίφημη Sholes & Glidden Type-Writer το 1867 (μετέπειτα Remington No1) είχε το δικό της τραπέζι που έμοιαζε πολύ με τα τραπέζια που είχαν οι ραπτομηχανές, με ένα πεντάλ να ελέγχει την αλλαγή γραμμής και την επιστροφή του κυλίνδρου.
Στην πορεία η ιδέα αυτή εξελίχθηκε όσο οι γραφομηχανές έμπαιναν όλο και περισσότερο στην εργασία αλλά και στα σπίτια. Άρχισαν να κατασκευάζονται εξειδικευμένα έπιπλα και τραπέζια που με επίκεντρο τη γραφομηχανή, δημιουργούσαν έναν βολικό και άνετο σταθμό εργασίας με λογής συρτάρια, ντουλάπια και άλλους αποθηκευτικούς χώρους. Κάποιες κατασκευάστριες εταιρείες, μάλιστα, κατασκεύαζαν και διέθεταν οι ίδιες τραπέζια για τις μηχανές τους. Οι εικόνες που ακολουθούν δίνουν χαρακτηριστικά παραδείγματα από διαφορετικές εποχές.
Θα μπορούσαμε να χωρίσουμε άτυπα τα γραφεία γραφομηχανών σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία θα βάλουμε τα πιο απλά τραπέζια με μεταλλικό σκελετό, φορητά, ελαφριά και με ροδάκια στα πόδια ώστε να μετακινούνται ευκολότερα. Συνήθως, τα τραπέζια αυτά αποτελούνταν από την κεντρική επιφάνεια από ξύλο ή μέταλλο όπου τοποθετείται η γραφομηχανή και μία ή δύο βοηθητικές επιφάνειες που μπορούσαν να ανοίγουν και να διπλώνουν όταν δεν χρειάζονται.
Εικόνες: eBay
Στη δεύτερη κατηγορία θα βάλουμε τα πιο "κανονικά" γραφεία, μεσαίου ή μεγάλου μεγέθους, κατασκευασμένα από ξύλο ή και βαρύ μέταλλο, με μία ή δύο σειρές συρτάρια και άλλους αποθηκευτικούς χώρους ανάλογα τη χρήση. Στα γραφεία αυτά η επιφάνεια της γραφομηχανής είναι τοποθετημένη χαμηλότερα από τα 74 - 76 εκατοστά που είναι συνήθως το ύψος ενός κλασικού γραφείου, ώστε να γίνεται ευκολότερη και πιο ξεκούραστη η δακτυλογράφηση, με τα χέρια σωστά τοποθετημένα στο πληκτρολόγιο. Επιπλέον, η επιφάνεια αυτή είχε έναν ειδικό "έξυπνο" αναδιπλούμενο μηχανισμό που της επέτρεπε να τραβιέται και να κρύβεται στο εσωτερικό του γραφείου μαζί με τη γραφομηχανή (ανάλογα και με τον όγκο της βέβαια) προστατεύοντάς την όταν δεν ήταν σε χρήση. Παρακάτω θα βρείτε ένα βίντεο με το πώς δουλεύει αυτός ο μηχανισμός.
Υπήρχαν γραφεία που διέθεταν μια ξεχωριστή συρόμενη πλαϊνή επιφάνεια για τη γραφομηχανή η οποία κρυβόταν σε ένα ντουλάπι από κάτω - στο σημείο που συνήθως υπάρχουν τα συρτάρια. Οι παραλλαγές είναι αρκετές.
Τα γραφεία της δεύτερης αυτής κατηγορίας είναι χωρίς αμφιβολία τα πιο όμορφα, κομμάτια στιβαρά που πέρα από τη λειτουργική τους χρήση, κυριαρχούν στο χώρο που θα τοποθετηθούν προσφέροντας μια μοναδική αισθητική απόλαυση. Ένα τέτοιο γραφείο θα ήθελα να βρω, αλλά μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, δεν έχει τύχει να βρω κάτι τέτοιο οπουδήποτε σε καταστήματα αντικών στην Αθήνα, ούτε αλλού στην Ελλάδα διαδικτυακά. Τα πετυχαίνω κυρίως σε καταχωρήσεις από τις ΗΠΑ, δυσκολότερα και από την Ευρώπη. Έχω πολλές φορές αναρωτηθεί γιατί δεν έχω συναντήσει ούτε ένα τέτοιο γραφείο. Δεν εισάγονταν ή δεν παράγονταν ποτέ στην Ελλάδα τέτοια γραφεία; Να ήταν ίσως τόσο ακριβά σε σχέση με τα κλασικά γραφεία ώστε να μην πούλησαν αρκετά;
Όπως και να 'χει, σίγουρα εύκολο δεν είναι να έχει κάποιος σήμερα ένα τέτοιο γραφείο, ωστόσο αν έχετε χώρο στο σπίτι σας είναι καλή ιδέα να δημιουργήσετε μια ειδική γωνιά για την αγαπημένη σας γραφομηχανή χρησιμοποιώντας ένα κλασικό, ταιριαστό, ξύλινο γραφείο (αυτό έκανα τελικά κι εγώ) ή ακόμα κι ένα σεκρετέρ. Σκεφτείτε μια όμορφη γωνιά αποτοξίνωσης, ας την πούμε, από οτιδήποτε ψηφιακό, ιδανικά χωρίς υπολογιστή, χωρίς ειδοποιήσεις που αποσπούν την προσοχή. Μια γραφομηχανή, τα χαρτιά και τα σημειωματάρια που χρησιμοποιείτε, τα στυλό ή οι πένες σας και ένα ραδιόφωνο για να σας έχετε συντροφιά τη μουσική που αγαπάτε.
0 Σχόλια