"Ποιος με προσέχει;" Μια κατήχηση από το παρελθόν

 

"Ποιος με προσέχει;"... Κάποιο Κυριακάτικο πρωινό, στο παζάρι του Ελαιώνα. Σε έναν σωρό από χαρτιά παρατημένα σε μια γωνιά, άχρηστα ίσως για όποιον δεν κατάφερε να τα πουλήσει, το μάτι μου έπεσε σε αυτό το δακτυλογραφημένο τετρασέλιδο και στον τίτλο του. 

Μια απλή κόλλα Α4, στην ουσία, διπλωμένη στη μέση, το "Δελτίον υπ' αριθμ. 8" φέρει σαν ημερομηνία τον Μάιο του 1973 και προφανώς λειτουργούσε ως φυλλάδιο θρησκευτικής κατήχησης, της Πρόνοιας Συνεργαζόμενων Χριστιανικών Σωματείων "Ο Απόστολος Παύλος" - που μάλλον δεν υπάρχει πια, μιας που η αναζήτηση στο διαδίκτυο δε μου έφερε κάποιο αποτέλεσμα.

Το κείμενο, πολυτονικό, με παλιά ορθογραφία σε κάποιες λέξεις, μιλάει για τη σύγχρονη ζωή, τις ανθρώπινες σχέσεις, την όλο και εντονότερη μοναξιά που νιώθουν οι άνθρωποι, αγκιστρωμένοι στη μάχη για την απόκτηση υλικών αγαθών και αποκομμένοι από την πνευματικότητα και τη βαθύτερη ουσία της ζωής. Ας δούμε μερικά αποσπάσματα:

"Ποιος με προσέχει; Ο καθένας κοιτά τον εαυτό του. Απορροφημένος από τις δουλειές του και τα προβλήματά του δεν προσέχει τον διπλανό του. Περνά αδιάφορος από κοντά σου. Μάλιστα στις πόλεις που έχει συγκεντρωθεί πολύς κόσμος το φαινόμενο είναι ακόμη έντονο. Είσαι άγνωστος μέσα σε αγνώστους. Το συγγενικό, το φιλικό, το στοργικό περιβάλλον έχει εξαφανιστεί. Όσους γνωρίζεις και με όσους έρχεσαι σε σχέση σε βλέπουν τυπικά, υπηρεσιακά".

"...ο κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη από συμπαράσταση. Όχι μόνο στις υλικές του ανάγκες, αλλά και στις ψυχικές του ανάγκες. Σε αυτές μάλιστα πιο πολύ. Γιατί για τις υλικές του ανάγκες πολλοί φροντίζουν και πολλά προσφέρονται. Για αυτές γίνεται καθημερινά τόσος λόγος και καταβάλλονται τεράστιες ενέργειες για να καλυφθούν και ικανοποιηθούν. Ενώ για αυτό το στοιχείο, το πνευματικό που κάθε άνθρωπος φέρει μέσα του πολύ ελάχιστα, για να μη ισχυριστούμε ότι τίποτε δεν γίνεται. Όμως η ψυχή και οι πολλές της ανάγκες είναι και αυτές απαιτητικές. Θέλουν φροντίδα, θέλουν επιμέλεια ώστε ο άνθρωπος να μη πάσχει και βασανίζεται ψυχικά. Μη νομίζουμε, ότι ο σύγχρονος άνθρωπος επειδή έλυσε ή φροντίζει να λύσει τα οικονομικά του προβλήματα, ότι έτσι ελύθη το πρόβλημα της ζωής του. Ο ψυχικός του κόσμος εφ' όσον αυτός είναι εγκαταλελειμμένος και ταλαιπωρημένος και πεινασμένος, τότε οι υλικές κατακτήσεις πολύ μικρή βοήθεια του παρέχουν".

"Αληθινά, ο σημερινός άνθρωπος θέλει πλησίασμα. Το έχει απόλυτη ανάγκη γιατί η μηχανοποιημένη ζωή του, τού έχει δημιουργήσει μια πολύ ασφυκτική ατμόσφαιρα".

Όμορφο κείμενο, δυσάρεστες αλήθειες, όχι μόνο για τον άνθρωπο του 1973, χωρίς το διαδίκτυο και τις σαθρές επικοινωνίες του ψηφιακού μας κόσμου, ακόμα περισσότερο για τον άνθρωπο του 2025. Πέρα από τα αποσπάσματα που διάλεξα παραπάνω και ασχέτως με το αν είστε κοντά στην Εκκλησία ή όχι, αξίζει να διαβάσετε και το υπόλοιπο.